«Εκείνα που δε μου έκανε ποτέ κανείς…»
Της Χρυσούλας Αξυπολύτου
Αιώνιος δρομοδείκτης, άλλοτε χαλασμένος, κακοκουρδισμένος και άλλοτε απόλυτος και προβλέψιμος στο επόμενο τικ. Ο χρόνος είναι διάρκεια ή κατασκεύασμα «εξυπηρέτησης»; Μετράει μήκος ,πλάτος, βάθος, στιγμές, σταγόνες ιδρώτα, μόχθου, ηδονής, τύψεων;
Έλα σου λέω. Μη κολλάς στην «βιτρίνα». Τα … «χριστουγεννιάτικα» σε λίγο θα φύγουν και θα μπουν στη θέση τους τα .. «Αποκριάτικα». Έλα.. Μη με αμελείς καλή μου. Δεν, δεν θα μεγαλώσω αν το κάμεις ετούτο. Ψιθύριζέ μου έστω και ουρλιάζοντας. Για εκείνα και τα άλλα. Τα πάντα, τα παντοτινά δικά μας.
Τριάντα Δεκεμβρίου στα δύο χιλιάδες κι επτά. Η αντίστροφη μέτρηση μας «προσγειώνει» μόλις λίγες στιγμές πριν την νέα χρονιά. Που είναι τα σπίρτα; Ανάβω κεριά. Πολλά κεριά. Εξαγνισμός και ιεροτελεστία. Ανάβω τσιγάρο. Ο Δημητράκης μας πάλι με πολλά «σταυρουδάκια». Πάλι στο νοσοκομείο…
Κοιτώντας πίσω, σε αυτή την συστάδα των 364 «δένδρων», έχω πολλά να θυμηθώ κι άλλα τόσα να κατανοήσω. Μια χρονιά βουτηγμένη στην πύρινη μπογιά του «γιατί».
Το 2007 μπορεί πλέον και μάλιστα επίσημα να πάρει το «βάπτισμα του πυρός». Κυριολεκτικά! Στη διάρκεια αυτού του έτους, είδαμε τη μικρή μας χώρα, να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη σχεδόν. Είδαμε τον όλεθρο και την καταστροφή, να απλώνουν τα μαύρα δίχτυα τους σε Πελοπόννησο και Εύβοια. Είδαμε ανθρώπινες ζωές να θυσιάζονται σε ένα βωμό χωρίς αντίκρισμα. Η οικολογική καταστροφή ανυπολόγιστη κι οι ηθικές ευθύνες μη αποδοτέες.
Άλλαξε κανάλι. Βγάλε την πρίζα. Βάλε μουσική. Παίξε μουσική.
Σταθμός, και για τις διαπροσωπικές σχέσεις, ο προηγούμενος χρόνος. Φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που γύρισαν, γνωστοί που στην δύσκολη στιγμή ήσαν «εκεί», αποδεικνύοντας πως η φιλία τελικά δεν έχει πάντα «προσφιλές» πρόσωπο. Κυβερνήσεις «έπεσαν» κι εντούτοις βρίσκονται πάλι «εκεί». Πρόεδροι «καθαιρεθήκαν» κι όμως διοικούν ακόμη. Οι δυο πλευρές του νομίσματος. Εσύ και εκείνη. Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο ανήθικο από την αγάπη; Έλα μωρέ, μη βιαστείς να μου πεις τι είναι ηθικό, τι ανήθικο. Όλοι το ξέρουμε και για τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Όμως για απάντα μου. Μπορείς;
Οι αδυναμίες είναι αόρατες.
Το 2007. Ένα έτος «ορόσημο» και για τον «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ». Το 2007, η χρονιά του θανάτου και της αναγέννησης της εφημερίδες μας. «Καμμένοι την 4η Ιουλίου» ήταν ένας από τους τίτλους που χρησιμοποιήσαμε. Αληθινός, πέρα ως πέρα! Ήταν μεσημέρι εκείνης της μέρας, που η δική μας εφημερίδα, δέχτηκε το πιο δειλό, το πιο άνανδρο χτύπημα. Στις τρεις το μεσημέρι, οι πρώτες φλόγες, τύλιξαν στην θανατερή αγκαλιά τους την αίθουσα του αρχείου του «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ» και από τη μια στιγμή στην άλλη, μετέτρεψαν γνώση και κόπους εννέα ετών σε αποκαΐδια και στάχτες.
Έλα . Σου έχω ζεστό ψωμί και βούτυρο Κερκύρας. Έλα.
Με το κεφάλι ψηλά, τόσο η υποφαινόμενη, σαν εκδότρια της εφημερίδας, όσο κι οι, από χρόνια συνεργάτες μου, ισιώσαμε την πλάτη, σηκώσαμε τα μανίκια, και με το μολύβι περασμένο στο αυτί, ριχτήκαμε σε νέες περιπέτειες. Τα συναισθήματα ποικίλα. Φόβος, αγανάκτηση, απελπισία, ελπίδα, διάθεση για δημιουργία, αίσθημα ευθύνης. Τα ξεσπάσματα πολλά πάντα όμως εποικοδομητικά. Απόσταξη ή απόσταση. Στο πείσμα των παλιόκαιρων, γοργά, με την θολή σάρκα και τα αόρατα φτερά, δρασκελίζει στον υγρό χρόνο και σε φτάνει. Λίγο πίσω, μια ματιά πίσω, ένα άγγιγμα μπροστά και να σου, σε φθάνει. Ε-Ι – Ν – Α-Ι.
Ροβινσώνες του σήμερα κι η αναζήτηση στο άγνωστο μας έφερε εδώ. Στην έκδοση του τελευταίου φύλλου για το 2007. Μας έφερε μόλις ένα βήμα, πριν το νέο έτος. Ένα νέο έτος μέσα στο οποίο, όλοι εμείς ελπίζουμε να πετύχουμε όλα αυτά που η φωτιά, μας έδωσε την ευκαιρία να σκεφτούμε και να πράξουμε. Για την ομάδα του «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ» το εμπρηστικό χτύπημα δεν ήταν το τέλος αλλά η απαρχή μιας νέας εποχής, πιο δημιουργικής και πετυχημένης. Τα καταφέραμε! Περάσαμε κι αυτόν τον ύφαλο. Τον χειρότερο στην ιστορία της εφημερίδας. Κι όχι μόνο τον περάσαμε αλλά αποδείξαμε πως η τρομοκρατία δεν περνά. Ο Τύπος δεν φιμώνεται. Η ιστορία δεν σβήνεται ούτε και καίγεται! Κι ο «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ» είναι μια εφημερίδα που έχει τη δική της ιστορία κι είναι γραμμένη με αίμα στα στήθη όλων αυτών που την έχουν αγαπήσει και την διαβάζουν κάθε εβδομάδα.
Κοιτώντας πίσω λοιπόν τα 364 «δένδρα» Βλέπουμε 52 από αυτά να είναι τα ψηλότερα και τα πιο εύρωστα. Είναι τα «δένδρα» που φύτεψε ο «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ». «Δένδρα» καρποφόρα, γεμάτα καρπούς ώριμους και ζουμερούς. Καρπούς που τους γεύονται οι ταλαίπωροι περαστικοί και δροσίζονται και παίρνουν ενέργεια για να συνεχίσουν την εργασία τους σε αυτό το τόσο δραστήριο «Δάσος».
Αποστολές, φτερά που λυγίζουν, ανάσες και ακατάπαυτα άτακτα λαχανιτά Οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις θλίβουν πιο πολύ;
Πλούσιο έτος το 2007, σε εμπειρίες και σε γεγονότα. Κοιτώντας τα λοιπόν, σαν κινηματογραφικό flash back, νοιώθω πικρία για τούτη την πατρίδα που ξεχνά τα παιδιά της. Είμαι όμως περήφανη, για τους Έλληνες, που ξέρουν να επιβιώνουν στα δύσκολα. Παντός καιρού και συνθηκών οι Έλληνες! Δεν σκύβουν το κεφάλι στις αντιξοότητες της ζωής. Ωωωωπα. Ίσα. Δως μου τσιγάρο. Βρέχει.
Αποχαιρετώ αυτό το «τσαλακωμένο χθες», και χαιρετίζω το νέο, το γεμάτο υποσχέσεις «αύριο». Αφήνω πίσω 365 ημέρες γκρίζες κι ανοίγω την αγκάλη, στις νέες τις παρθένες. Τις μη οργωμένες .
Σκάνδαλα, αφρός, αίμα και μπόλικες τύψεις. Τιμή και δόξα στα κοπέλια . Οι Ελληναράδες μάθανε και ένα ακόμα χωριό μας . Τα Ζωνιανά.
Πόσο στοιχίζει, φίλε, η ατόφια αλαζονεία; Τάκη;
Όχι. Δεν θέλω πίπα. Μόνο καπνό. Στρίβω με δυσκολία. Είναι υγρά τα χέρια. Ανάβω τσιγάρο. Το 2007 ίσως να μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν έτος που «καίει». Δυστυχώς όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά, αφού η «πύρινη λαίλαπα» ήταν εκείνη που άφησε βαθιά τα σημάδια της στην ψυχή κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Στον ίσκιο της ζήσαμε πολιτικές ανακατατάξεις, αλλά και αναταράξεις. Εκλογές, βουλευτικές αλλά και εσωκομματικές. Επίκεντρο και στις δύο ο Γιωργάκης Παπανδρέου. Γιωργάκης ή Κώστας; Γιωργάκης ή Ελευθέριος; Και όλη η Ελλάδα ένα καμμένο στάδιο ποδοσφαίρου. Στο πρώτο ημίχρονο ο Γιωργάκης βγήκε χαμένος, στο δεύτερο, με μικρή παράταση, νικητής. Με ένα ΠαΣοΚ να διχάζεται και με μια Ν.Δ. να βγαίνει αλώβητη από τον βαρύ ίσκιο της κατεστραμμένης γης. Και η μπάλα, ο λαός, που από την μια στο ένα τέρμα και από την άλλη στο άλλο μην ξέροντας τελικά πόσες κλωτσιές θα αντέξει. Γήπεδο 5χ5. Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν πήγε πίσω. Ο Αλέκος έφυγε, ο Αλέξης έρχεται…Σφίγγω τα δόντια.
Ως προς τι οι βασίλισσες των μεσημεριανών βγάζουν πρόσωπο του 2007 μια … «εκπρόσωπο» της Ολυμπιακής, που αγκομαχά, την Ρούλα Βροχοπούλου. Στον μπερντέ ξεπροβάλει ένα ελάφι. Κοιτά με τα πυκνά ματοτσίνορα. Σιμά του ένα ζαρκάδι σχηματισμένο από στάχτη… Όλη η Ελλάδα γύρισε το πρόσωπο να αποφύγει την μυρωδιά των καμμένων και τα δάκρυα των ξεριζωμένων και κέρδισαν τα δάκρυα της Ρούλας για τον χαμένο έρωτα. Στρουθοκαμηλισμός. Εναλλάσσω τον καφέ με βότκα. Φτηνή και Ρώσικη. Πόση λάσπη χρειάζεται για να χτίσεις ένα κορμί; Και πόση για να το καταστρέψεις;
Όσο για την εφημερίδα μας, κάποια άλλα δάκρυα αυτή την φορά στα πρόσωπα των συνεργατών μας ζωγράφισαν τον δικό τους πίνακα. Και το όνομα αυτού… Πειραιώτικο Πείσμα. Το φόντο θυμίζει μαυροπίνακα, σαν τα αποκαΐδια, μα τα χρώματα ζωηρά από την Πένα, που δεν μπόρεσαν να κάψουν. «Δεν κάνουμε τσιμπούκια μα είμαστε τσαμπούκια»,το σύνθημα, που είδα γραμμένο στον πίνακα ανακοινώσεων των συνεργατών μου στα νέα πια γραφεία μας .
Φίλε, τεντώνεις το χέρι με το πλακάτ. Υπάρχει «φεγγάρι» πίσω από το δάχτυλο και δάσος πίσω από το «δέντρο»; Υπάρχει ζώντας οργανισμός στο «ποτάμι»? Οι πέστροφες κολυμπούν ακόμα ενάντια στο ..ρεύμα;
Το 2008 έρχεται γεμάτο με οράματα και στόχους. Εμείς το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να πάψουμε να είμαστε η μπάλα και επιτέλους να γίνουμε ο διαιτητής. Πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας και μετά στους παράγοντες της ομάδας. Σφυρίζω με νεύρο. Πού είσαι? Έλα να δεις τι κρύβω στην χούφτα. Πάμε το βράδυ να σου διαβάσω τον «Μικρό Πρίγκιπα». Έλα. Αυτός ,όχι, δεν μεγαλώνει.
Τέλος Δεκέμβρη στα 2007. Τρανό κλείσιμο με την υπόθεση Ζαχόπουλου. Ας μην έχουμε παράπονο. Το θέμα εκτός από ροζ σκάνδαλα και εκβιασμούς, εμπεριέχει «Πολιτισμό». Είναι γνωστό πώς η χώρα μας έχει τρία σπουδαία χαρακτηριστικά: βρέχετε από θάλασσα, έχει υπέροχο κλίμα παρά τις …κλιματικές αλλαγές και όλοι αναγνωρίζουν τον απίστευτο … Πολιτισμό μας. Να ειρωνευτώ ή να χλευάσω? Τι μας πρέπει; Τι;
Πάμε για ανασχηματισμό μάτια μου. Ετοιμάσου για ρεπορτάζ. Καρεκλοκένταυροι και δεινόσαυροι με περιτριγυρίζουν. Στο Αττικό πάρκο είμαι ή στο Τζουράστικ Πάρκ ; Η Ντόρα η εξερευνήτρια, δεν το βάζει κάτω. Σαρώνει στα διεθνή. Άλλοι θα χάσουν την θέση τους. Άκου. Η Άλκηστις με την φωνή της ευλογεί τις στιγμές μας. Το έχεις καταλάβει; Ψηλάφισε την κοιλιά σου. Έρχεται.
Καλή χρονιά με υγεία, αγάπη και εσωτερική αναζήτηση. Είθε αυτή η χρονιά να μας τυλίξει με αισιοδοξία για ένα πιο εύρωστο και δυναμικό μέλλον. Εύχομαι, ο νέος χρόνος που θα γεννηθεί σε μερικές ώρες, να διώξει επιτέλους τη μιζέρια από το κατώφλι των Ελλήνων και να ξαναφέρει τα χαμόγελα στα χείλη μας.
Κατεργαράκο, το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος. Α , μη ξεχνάς τα χατίρια μου παρατημένα στο Καρνάκ…
Σ.σ. Άγιε , είπα να σε ξεχάσω φέτος μα δε τα κατάφερα. Λάβε γητευτή μου και αυτό,
σε παρακαλώ, το γράμμα μου. Ξέρω. Μεγάλωσα. Μα όσο μεγαλώνω- θα σου πω μια αλήθεια τώρα- τόσο έχω ανάγκη να σε πιστεύω. Κοίτα, το νου σου! Φέτος δεν θα σου αφήσω γάλα και μπισκότα δίπλα στην «κάλτσα» μου. Σού έχω ετοιμάσει το ζεστό κρασί του Βάκχου. Έχει μαυροπόρφυρο χρώμα, με άρωμα κερασιού κάσις. Κάπου διακρίνεις κέδρο και, ίσως, γραφίτη, βανίλια, σοκολάτα και, τολμώ να πω και καπνό. Υπέροχος γλεύκος.. Σαν τα ξεφτισμένα όνειρα και ρούχα μου. Τι λες μάγκα; Πάμε φέτος για καινούρια; Ρούχα
και όνειρα; «Ντύνω» τις σκέψεις μου με το παλιό της παλτό.. Πολλά τα εισαγωγικά.
Πολλά και τα νεύρα της Πένυς μου (με ένα νι).
(Από το εορταστικό τεύχος του "Ανεξάρτητου",
Χριστούγεννα του 2007)
Πλησιάζει Πρωτομαγιά. Συν τοις άλλοις, όοοοολοι εμείς, που φημιζόμαστε για τη μνήμη καμήλας που διαθέτουμε, ελπίζω να θυμηθούμε, έναν από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της χώρας μας. Αναφέρομαι, στον Αλέξανδρο Παναγούλη, που την Πρωτομαγιά του 1976, σκοτώθηκε σε «τροχαίο ατύχημα», σε ηλικία μόλις 38 ετών. Να θυμίσουμε ότι η Πρωτομαγιά εκείνη, ήταν λίγες ημέρες, πριν αποκαλυφθούν στοιχεία σχετικά με τη Χούντα. Ο Αλέκος αποτέλεσε, κατ’ εμέ, έναν από τους ελάχιστους, που έχουν μπει στο «γρανάζι» της πολιτικής και δεν έχουν γίνει οι ίδιοι «γρανάζι». Στην κηδεία του, πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες, φώναζαν: «Ο Παναγούλης ΖΕΙ!».
Λέτε να έχει ανταπόκριση ο αγώνας του Νικήτα, για την κατάργηση της πλαστικής σακούλας; Πάντως, το σύνθημα είναι αλληγορικό και προσφάτως το χρησιμοποίησα και στο προσωπικό μου blog, θέλοντας να τονίσω στοιχεία του φτωχού μυαλού μου: «Δεν είμαι πλαστική σακούλα».
Δε λέω, έξυπνο το σλόγκαν και όπως προείπα αλληγορικότατο. Άντε και εις άλλαν...
Αύριο, εκτός από Μεγάλη Δευτέρα, ξημερώνει 21η Απριλίου. Ας γυρίσουμε 41 χρόνια πίσω και ας θυμηθούμε (που δεν ξεχνιούνται αυτά), τα μαύρα γεγονότα. Κάποιοι την είπαν επανάσταση. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως των Ελλήνων την είπαν φασισμό. Εγώ την είπα και την λέω ακόμα… βιασμό. Μιλάω για βιασμό του λόγου. Αναφέρομαι στο βιασμό της σκέψης. Τα Απριλιανά δεν είναι μια πληγή. Είναι μια χρόνια ασθένεια, που πολλοί -δυστυχώς- την έχουν ακόμα μέσα τους και την ποτίζουν, περιμένοντας να έρθει η ώρα. Άλλοι –δυστυχώς- την έχουν μέσα τους και της δίνουν σάρκα και οστά καθημερινά, μέσα από τον τρόπο ζωής τους, στα προσωπικά και στα επαγγελματικά τους σχέδια. Οι λίγοι που έμειναν, παλεύουν στοχεύοντας στην ελευθερία και την ποτίζουν, με αυτό που λέμε δημοκρατία. Κανείς δεν έχει καταλάβει, ότι όλοι μας οφείλουμε στο παρελθόν που κληρονομήσαμε και στο μέλλον που θα μεταλαμπαδεύσουμε να γίνουμε Άη Γιώργηδες και να φονεύουμε κάθε στιγμή και κάθε λεπτό, το τέρας της «επανάστασης» των Απριλιανών και άλλων φασιστικών δυνάμεων. Venceremos αδέλφια!
Είναι αλήθεια, ότι η Κύπρος αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λειψυδρίας και ότι σκέφτεται να αρχίσει εισαγωγή νερού από την Ελλάδα; Αχαχαχαχαχα. Καλό το ανέκδοτο! Αλλά πού θα το βρούμε εμείς; Οι Ελληναράδες είμαστε πολύ καλοί στο ξεσήκωμα και το πίρι πίρι, αλλά στο χορό της βροχής δεν τα πάμε και πολύ καλά.
Έτοιμος να σαρώσει, είναι ο φίλος Λεωνίδας Λοϊζίδης με τις «Βάκχες», που ετοιμάζεται να ανεβάσει οσονούπω. Από ό,τι έχω μάθει θα περιοδεύσει μέσα και έξω από τη χώρα, από τη μία άκρη στην άλλη. Ποιότητα και ήθος = Τέχνη.
Τι συμβαίνει στην παραλία του Ελληνικού; Πέρασα προσφάτως και είδα πολλά μπάζα. Γενικώς φαίνεται να υπάρχει μια κακοδιαχείριση. Είπαμε η παραλία να δοθεί στους πολίτες, αλλά όχι για να εναποθέτουν τα μπάζα τους! Ας ελπίσουμε να μην ρημάξει αυτή η παραλία της Αττικής, όπως κάποιες άλλες και ο δήμαρχος Χ. Κορτζίδης, να επιμεληθεί άμεσα του θέματος. Άλλωστε, εκείνος είναι, που είχε φτάσει, μέχρι και σε απεργία πείνας, προκειμένου η παραλία να δοθεί στους δημότες.
Πολλά παράπονα, ακούγονται τον τελευταίο καιρό, από δημοσιογράφους, για τον πρόεδρο του δ.σ. Πειραιά, Κ. Ρεσβάνη. Δεν μπορώ να καταλάβω. Ποιο είναι το πρόβλημα τελικά; Η πένα, η γνώση ή τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, που κατά τη διάρκειά τους, συζητιέται το όνομα του Κώστα; Πάντως, να σημειώσουμε ότι οι συζητήσεις περί του προέδρου, δεν γίνονται όπου κι όπου. Πραγματοποιούνται στους διαδρόμους της Κοραή και πέριξ.
Και ξάφνου, ο Γιώργος Πατούλης, είπε να πάρει ιδέες, για τον τρόπο επικοινωνίας, από συνάδελφους δημοσιογράφους. Ξέρω ότι ο Σωτήρης είναι από τους άριστους ΜΜΕτζήδες. Έχει δείξει δείγματα γραφής άλλωστε και επί δημαρχίας Αγραπίδη… Τι τους θέλεις βρε Γιώργο, τους άλλους δημοσιογράφους αφού ο Σωτήρης είναι δοκιμασμένο «προϊόν».
Μετά την, κατά πολλούς, άδικη απομάκρυνση του Γιάννη Διάκου, από το αξίωμα του αντιδημάρχου, αλλά και από τον συνδυασμό του Στ. Κασιμμάτη, φαίνεται ότι ανοίγουν οι «ασκοί του Αιόλου». Απ’ ό,τι έμαθα, μετά το Πάσχα, ομοφυλοφυλικές ενώσεις, πρόκειται να βγάλουν ανακοίνωση υπέρ του Διάκου. Φαντάζομαι, ότι αυτό δεν το ξέρει ο φίλος Γιάννης. Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι, ότι στον όμορφο δήμο του Κορυδαλλού, θα συνεχιστούν, για πολλές ημέρες, τα τσουγκρίσματα των «αυγών». Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του Σταύρου;
Αναρωτιέμαι, γιατί κανένας βουλευτής της β’ περιφέρειας Πειραιά, δεν υποστήριξε τη μία ή την άλλη πλευρά, στην παραπάνω υπόθεση; Η φίλη μου η Σίβυλλα, μασώντας δάφνες, μου είπε ότι, θα φύγει από τον Γιάννη, η γραβάτα του ανεξάρτητου, αφού όπως διαβλέπει, τα χρώματα της θάλασσας τον περιμένουν…
Απείρου κάλλους σκηνές, χαιρετούρες και φιλιά, θα δουν όσοι βρεθούν στον επιτάφιο και στην Ανάσταση στον δήμο τους. Όσες κόντρες κι αν υπάρξουν, για να μην δώσουν δικαιώματα άλλα, οι διάφοροι αντίπαλοι της εξουσίας θα φορέσουν τον μανδύα της φιλίας.
ΠαΣοΚ Ανέστη!! Αλλά σε ποιο δήμο; Ο Ευρών αμειφθήσεται.
Σουβλάκια (όχι με κρέας), θα ψήσουν οι περισσότεροι Έλληνες, φέτος το Πάσχα. Η νέα συνταγή, που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι λέει: «μία πιπερίτσα, μία τοματίτσα, ένας γίγαντας, λίγο κοτοπουλάκι, ξανά μία πιπερίτσα, μία τοματίτσα, ένας γίγαντας, λίγο κοτοπουλάκι). Μην σκεφτείτε ότι δεν θα επιλέξουν τα αμνοερίφεια, λόγω της υψηλήηηηηηηηηης τιμής. Απλά, οι Έλληνες, αυτοί του μεγάλου ποσοστού, 70% και βάλε, είπαν να αφήσουν τα έρμα αρνάκια να υπάρχουν, μιας και ο τόπος έχει γεμίσει λύκους. Όσο για τα τσουρέκια, έχει πλέον ο κάθε αρσενικός, σε κάθε νοικοκυριό, πολλά. Εκεί, η αλήθεια είναι, ότι τους βοήθησε η εκάστοτε κυβέρνηση.
Γιατί η Φώφη, μόλις ορίστηκε υπεύθυνη για τους συνταξιούχους και τις γυναίκες, στο νέο πολιτικό συμβούλιο, έφυγε από την αίθουσα; Δημοσιογραφικές πηγές λένε ότι, πρόκειται για οριστική ρήξη, μεταξύ της Γεννηματά και του Γιωργάκη. Το παρασκήνιο, που βράζει, λέει ότι δεν έφυγε μόνο από την αίθουσα η Φώφη, αλλά και από την Χαριλάου Τρικούπη. Το πρόβλημα θα έρθει στο «πράσινο χωριό» όταν θα αρχίζουν να το εγκαταλείπουν και οι «Γεννηματικοί». Δεν είναι λίγοι. Θα δημιουργηθούν νέες συμμαχίες;
Μπράβο στο νομάρχη Αθηνών, που εξέδωσε οδηγό για τις υπηρεσίες της νομαρχίας στην γλώσσα Μπράιγ. Ήδη η πανελλήνια ένωση τυφλών έχει παραλάβει από τον ίδιο το νομάρχη τον οδηγό, και έτσι «λύνονται» τα χέρια τους…
Καζάνι που βράζει ή μαγαζί που έχει βαρέσει διάλυση, θυμίζει ο συνδυασμός της «αράχνης» την τελευταία εβδομάδα; Χμ… Ο στόχος είναι κοινός, φίλε Παναγιώτη. Έτσι θέλω να πιστεύω, και αναφέρομαι, στο καλό του Επινείου γενικότερα. Πώς είναι δυνατόν, ανθρώπους που εσύ ο ίδιος τους έχεις επιλέξει, για τη γνώση τους, αλλά και για τον χρόνο που βρίσκονται στα κοινά, τώρα να τους θεωρείς…..; Τα «κάστανα από τη φωτιά» φαίνεται ότι καλείται να βγάλει, ο Γιώργος Οικονομόπουλος. Δίκαιο; Άδικο; Η γιαγιά μου έλεγε ότι «όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια». Και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, η μόνη που έχει αδικηθεί, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η Δάφνη (eurovision) Μπόκοτα.
Σημειώσατε: Έξω ο πιλότος μας, ο Βασίλης Βουγιουκλάκης, η Δάφνη Μπόκοτα, ο Δημήτρης Παρασκευόπουλος, ο Λεωνίδας Κούβαρης. Βάλτε και την Βίκυ (Ποιο ναν’ αυτό το μυστικόοο) Λέανδρος, που έχει να πατήσει στο δημοτικό, ούτε και ξέρω πόσο καιρό. Δεν μας βγαίνουν τα κουκιά Παναώτηηη. Δεν μας βγαίνουν. Και σαφώς όλοι ξέρουν, ότι υπάρχουν και άλλοι δυσαρεστημένοι στον συνδυασμό. Σάμπως δεν έχουμε πλειοψηφία; Σάμπως να είναι ο δήμος Πειραιά, ο πρώτος που έχει τόσους πολλούς ανεξάρτητους στο δ.σ.;
Πάντως για να επανέλθω σε προηγούμενο σχόλιό μου, είναι πολύ άσχημο να πατρονάρεται ο δήμαρχος έτσι ανοιχτά. Τα χρόνια μου στην τοπική αυτοδιοίκηση, μου έχουν δείξει, ότι αυτό, τις περισσότερες φορές, είναι αναπόφευκτο, γιατί δυστυχώς, έτσι είναι τα γρανάζια. Αλλά αυτό, φαίνεται βγάζει μάτι, όπως το γινάτι. Παλιά λέγανε ότι τον Πειραιά τον διοικεί η Μάνη. Τώρα αναρωτιέμαι ποιος τον διοικεί;
Τελικά θα πληρωθούν οι 54 εργαζόμενοι στην ΔΕΠΑΠ; Ένας λόγος παραπάνω, τώρα που έρχονται και Άγιες Ημέρες. Η αλήθεια είναι ότι, κανείς ποτέ δεν υπονόησε, ότι ο Γιωργάκης είναι κρυφοζωολάγνος ή ακόμα χειρότερα κρυφολαγνοφιλοτομαριστής. Γι’ αυτό και πρέπει, οφείλει, στους «πράσινους» ψηφοφόρους του Πειραιά, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Τώρα, μπορεί κανείς να πει, «τι φταίει η «αράχνη βρε παιδιά»; Σωστόοοοοοο. Ο καθείς λαμβάνει αυτό που του πρέπει. Δεν ψηφίσατε, φίλοι πρασινοσκούφηδες ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές, γενικώς λαμπερά πρόσωπα στις προηγούμενες εκλογές;
Σαφώς και όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν πολιτικό λόγο. Κάποιοι από αυτούς έχουν και γνώση. Σωστή απόφαση όμως, είναι να ρίξουμε την γα….. ψήφο, κατόπιν ώριμης σκέψης και με κριτήριο την πολιτική στάση, τα προηγούμενα χρόνια, του καθενός και όχι τις μαϊντανοπαρουσίες στα παράθυρα.
Γιατί πολλοί και από αυτούς που έχουν ασχοληθεί μόνο με την πολιτική τα ’χουν κάνει σκ…!!!
Ας μην ξεχνάει κανείς, τι παρέλαβε η Δάφνη (eurovision) Μπόκοτα, από τον φίλο Παναγιώτη. Τα μεγάλα καράβια, θέλουν και επιδέξιους καπετάνιους. Όχι μόνο να ακολουθούν την ρότα του συνδυασμού-προορισμού, αλλά και να αποφεύγουν ύφαλους, κρυφούς και φανερούς. Δεν φτάνει μόνο ο έλεγχος, στα πετρέλαια και τις μηχανές…
Να δούμε τώρα ο κύριος «Ναύαρχος», ο Δημήτρης ο Γκερλές, πού θα το πάει το καραβάκι… Πάντως, χάνονται πολλά λεφτά για τους Πειραιώτες. Με τόσες δημοτικές επιχειρήσεις που έχει ο δήμος, θα έπρεπε να σφίζει από ζωή και να έχει και ευχαριστημένους υπαλλήλους. Ίδωμεν!
Στις 8 Απρίλη, φαίνεται ότι οι Σαλαμίνιοι, ζήσανε μεγάλες στιγμές. Εγκαινιάστηκε το έργο, για την αποχέτευση στο νησί. Εντάξει. Οκ. Τα εγκαίνια τα κάναμε, η κορδέλα κόπηκε, τέλεσε και τον Αγιασμό ο πατέρας Τιμόθεος. Ο δήμαρχος Σ. Σοφράς χαρακτήρισε την ημέρα αυτή ως «την ημέρα αρχής του ονείρου». Ας ελπίσουμε δήμαρχε, όταν θα ξημερώσει, να μην διαπιστώσουμε, ότι το όνειρο παρέμεινε όνειρο και χρειαστεί να κοιμηθούμε για να το ξαναδούμε… Εδώ είμαστε και περιμένουμε την ολοκλήρωση του έργου.
Μετά από 16 χρόνια, ο δήμος Αθηναίων πραγματοποιεί τα αυτονόητα. Μεταφέρει την προτομή, του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση, στην πλατεία απέναντι από το ΡΕΞ, επί της Πανεπιστημίου. Η εν λόγω πλατεία, θα έχει το όνομα του ικανού και άξιου Τρίτση, που χάθηκε πρόωρα, τον Απρίλη του 1992. Επίσης, ο Νικήτας Κακλαμάνης, ενεργοποίησε και μια παλιά απόφαση του δ.σ. (δεν ξέρω γιατί είχε σταματήσει να υφίσταται) και έτσι κάθε χρόνο, θα πραγματοποιείται στη μνήμη του Αντώνη, ημερίδα αφιερωμένη στην πολεοδομία, το περιβάλλον ή την Αυτοδιοίκηση. Είναι γνωστό τοις πάσοι, ότι ο Αντώνης Τρίτσης έχει αφήσει πίσω του πολύ μεγάλο και ανατρεπτικό έργο, τόσο σχετικό με το περιβάλλον, όσο και με την πολιτική.
Ενδιαφέρουσα, ήταν η πρόταση του Γιώργου Αλογο(πετάω)σκούφη. Είπε ότι από 1η 1ου 2009, το 90% των χρημάτων από τα τέλη κυκλοφορίας, θα αποδίδονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, προκειμένου να καλυφθούν δαπάνες, για σχετικές αρμοδιότητες, που έχουν αναλάβει πλέον οι δήμοι. Επίσης, με αυτή την πρόταση, ο Γιώργος τόνισε ότι, θα καλυφθεί και η μισθοδοσία των συμβασιούχων, αορίστου χρόνου, που θα καλύπτουν τις θέσεις, για τις αρμοδιότητες αυτών των υπηρεσιών, στους δήμους. Να θυμίσουμε ότι έως τώρα η Τ.Α. εισέπραττε το 50% από τα τέλη κυκλοφορίας.
Πιστεύω ότι οι δήμαρχοι θα έκαναν μεγάλη χαρά γι’ αυτό.
Κι όμως, δεν είμαι λαϊκή, αν και πολλές φορές θα το ήθελα. Όπως ετούτη εδώ τη στιγμή, που σκεπτόμενη το Πάσχα, μου έρχεται το γνωστό άσμα του Αντύπα «Ανάφτε και κανά κερί, κάφτε καμιά λαμπάδα και κάντε και καμιά προσευχή, μπας και σωθεί η Ελλάδα». Και τα ήθη τα έχουμε ξεχάσει και τα έθιμα τα έχουμε ξεπεράσει και θρησκείες δεν υπάρχουνε… Εδώ που τα λέμε, τρεις φράσεις είναι αυτές που ακούς συχνά – πυκνά κάνοντας μια βόλτα σε μια οποιαδήποτε πλατεία: «Σε ποιο Θεό πιστεύεις ρε», η δεύτερη «Ε, δεν έχεις το Θεό σου» και η τρίτη «Πρόεδρε». Λοιπόν, επειδή όλοι οι Ελληναράδες δεν έχουμε το Θεό μας ένα είναι το σίγουρο: Κρύβουμε μέσα μας ο καθένας ξεχωριστά τον δικό του Θεό……
Γιατί ρε παιδιά, οι παιδικές χαρές στο Χολαργό, έχουν γεμίσει σκουπίδια; Γιατί; Απ’ ό,τι έμαθα οι εργαζόμενοι στον δήμο, δεν έχουν πληρωθεί υπερωρίες οχτώ μηνών. Δεν έχει υλοποιηθεί η συλλογική σύμβαση του 2007, δεν έχουν πληρωθεί οι εργαζόμενοι της μερικής απασχόλησης. Δεν τελείωσα. Δεν έχουν πληρωθεί οι εργαζόμενοι των δίμηνων συμβάσεων, αλλά ούτε και των οχτάμηνων συμβάσεων. Ούτε φυσικά έχουν υλοποιηθεί οι δικαστικές αποφάσεις, για καταβολή αναδρομικών. Σύμφωνα με πληροφορίες, το ποσό ξεπερνάει τις 650.000 ευρώ. Βρε δήμαρχε, ένα θα σου πω: «Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας, καμπάνες λύπης και όχι χαράς».
Έφαγα όοοοολο τον κόσμο, μπας και βρω λαμπάδα να πάρω στον σύντροφό μου. Αυτή που ήθελα και μου μπήκε από την αρχή, δεν την βρήκα πουθενά. Πολλάκις, αρκετοί φίλοι μου, ειδικά αυτοί που με ξέρουν καλά, με λένε «ανώμαλη». Όμως αυτή τη φορά, να μου το θυμηθείτε… θα το δούμε αυτό το «εργάκι». Μπορεί να μην το δούμε αυτό το Πάσχα, αλλά το επόμενο όλες οι βιτρίνες θα έχουν λαμπάδα «Τsipras». Τύφλα να ’χουν οι power rangers, τα χελωνονιντζάκια, ο Jon Jon και η barby. Έρχεται σας λέω!! Έρχεται και με σλόγκαν «Τsimpa enan Τsipra»!
Ε ρε τρέλα! Πάντως, δεν πρόκειται και για πολύ μεγάλη «ανωμαλία». Πώς κάνανε δηλαδή άλλοι λάβαρο τον Τσε; Εμείς θα κάνουμε λαμπάδα τον Τσίπρα! Τι πούρα και κουραφέξαλα. Εδώ μιλάμε για τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη, τον ίδιο. Άσε δε, που αν πιάσουν το νόημα οι σοκολατοβιομηχανίες, θα βγάλουν και «SYN-έκπληξη»…
Ζζζζζζ…ζζ…ζζζ. Όχι δεν κοιμάμαι εγώ. Ο δήμος Νικαίας κοιμάται. Από πού να πιάσω και που να καταλήξω. Από την κορυφή ως τα νύχια. Τι να σκεφθώ; Ότι δεν υπάρχει καν αντιπολίτευση σε έναν τόσο μεγάλο δήμο. Μόνο ο Βαγγέλης Κίτσος κάνει κάτι από την πλευρά της αντιπολίτευσης. Όλοι οι άλλοι «αγρόν αγοράζουν». Γι’ αυτό δε θα φαγωθούν πολλά αρνιά το Πάσχα, στη Νίκαια. Τα κρατάνε για να έχουν κάτι να μετράνε στον ύπνο τους.
Μην αναρωτηθείτε και μη βρεθεί κανείς αναγνώστης του «Ανεξάρτητου» αδιάβαστος και αναρωτιέται ακόμα, που ψηφίζει ο Μορφέας. Πιστεύω να καταλάβατε όλοι που ψηφίζει ο «ταξιδευτής των ονείρων μας»…
Τελικά βρε παιδιά, ποιος θα με διαφωτίσει; Υπάρχει κανένας Χριστιανός ή άλλης Θρησκείας να μου πει; Θα γίνει το καζίνο, στο Π. Φάληρο;
Τέλος, εκφράζω την ανησυχία μου: Που είναι ο Λουδοβίκος από τον Πειραιά; Χάθηκε. Ανησυχώ…
Περιμένω τα σχόλιά σας στο e-mail:axipolitou@aneksartitos.com
(Από το τεύχος Νο 246 του "Ανεξάρτητου",
Απρίλιος του 2008)
Σύντομα κοντά σας με περισσότερα άρθρα της Χρυσούλας Αξυπολύτου...
